Het is niet altijd makkelijk om te accepteren dat het leven andere plannen heeft.
Dat wat door de jaren vanzelfsprekend is geworden niet altijd zo vanzelfsprekend blijkt te zijn.
Maar dat daar ergens in verte het beter wordt is een ding wat ik vrij zeker weet.
Ook al voelt dat nu soms even niet zo.
En dat is oke!
Ook al wil ik het nu gewoon even niet accepteren.
Misschien zo wel weer.
En dat is oke.
Soms wil ik even balen.
Soms wil ik even niet horen dat het oke is om te balen.
Soms wil ik even gefrustreerd zijn.
Soms wil ik even boos zijn.
Soms wil ik het gewoon allemaal even ontkennen dat dit nu het leven is.
Soms wil ik het gewoon even uit de weg gaan.
Vasthouden aan hoe het was.
Het wandelen over de meest magische stranden.
De zon op onze bol.
Wij met z'n drietjes ons leven leven.
Ach dat leven kunnen we blijven leven.
Alleen nu iets anders.
Tijd om ook dat te accepteren.
Tijd om te accepteren dat dit alles erbij hoort.
Je je niet groot hoeft te houden.
Je al je emoties kan toelaten.
Je ieders "goede raad" mag horen en zelf daar mee doet wat je wilt doen.
Je niet nu gelijk uit hoeft te pluizen hoe nu verder?
Dat je ook nu gewoon mag zijn.
Precies zoals wij dat deden.
Daar op die magische stranden.
Daar met de zon op onze bol.
Alleen nu hier waar wij nu met z'n drietjes ons leven blijven leven.
Reactie schrijven